به نام اون بالایی
سلام
دنیای همه ما آدما پر از تجربیاته، پر از حسه، پر از تفکره و پر از مشاهده.
منم خب یکی از این آدما. یکی مثل شما. منم تجربیات، احساس، تفکرات و مشاهده های خودم رو دارم.
تو این وبلاگ بلدیاتم، تفکراتم، خیال پردازی هام، حسی که به خیلی از اتفاقات و آدمای دور و برم و خیلی چیزهای دیگه که توی دنیای خودم هست رو می نویسم.
از تجربیاتم میگم و گاهی هم از اتفاقاتی که خارج از این دنیا رخ میده.
اینا یه جورایی قسمتی از زندگی منه
پس یکی بود ...
یکی هنوزم هست ...
دی هم تمام شد...
دفتر بهمن را باز کن...
برگ اولش را...
با کاغذی از جنس دلت جلد کن...
صفحه به صفحه اش را...
با امید خط کشی کن...
صاف و یکدست...
اینبار بهتر ورق بزن..
با احتیاط بیشتری نگهش دار...
شروع به نوشتن کن...
اینبار کمی خوش خط تر بنویس...
خط اول......
به نام خدا...
سلام بهمن
یکی از دوستان خوبم یک مطلب زیبا و تامل انگیز رو به اشتراک گذاشته بود.
عیناً اینجا قرار میدم. خیلی قابل تامله:
«خوشی» حالی است که زود می آید و زود می رود. «رضایت» مقامی است که دیر می آید و دیرمی پاید. «خوشی» دست می دهد، یعنی عاطفه ای انفعالی است. «رضایت» را اما باید به دست آورد، یعنی بودنی فعالانه است. انسان خوش، لزوماً از خودش و زندگی اش راضی نیست. می خندد، اما تهِ خنده اش طعم گس ملال و افسردگی است. «خوشی» اندوه را می زداید، اما ملال و افسردگی را نه. «رضایت» اما گاه ته رنگ اندوه دارد. انسان راضی همیشه شاد نیست، اما ملول و افسرده هم نیست. «خوشی» واکنش عاطفی ماست نسبت به حضور «لذّت». «رضایت» اما نوع بودن ماست در حضور «معنا». «لذّت» های زندگی خوشی می آورد، «معنا»ی زندگی رضایت. از بدی های روزگار ما این است که بیشترمان از رضایت به خوشی بسنده کرده ایم.
دکتر آرش نراقی
پی نوشت: عکسی که برای این موضوع انتخاب کردم، کاملاً مرتبط هست!
دوست دارم که کمی سر به سرت بگذارم
گلِ مریم وسطِ بال و پرت بگذارم ...
هی بگویم که تو را دوست ندارم اما
یک سبد گل بخرم پشتِ درت بگذارم ...
بشنوم از دلِ خود مهرِ دلم را کندی
مشتی از نقل به کیفِ سفرت بگذارم ...
بروی پشتِ سرت را پیِ من چک بکنی ..
رفته ام اشک به پیشِ پدرت بگذارم ...
بشنوی غم زده ام باز بیایی سمتم
دستِ خود را ببرم بر کمرت بگذارم ...
غرقِ آغوش توام ، بنده غلط کردم اگر
دوست دارم که کمی سر به سرت بگذارم ...
یلدا تموم شد
قول یه چیز خوشمزه رو گرفته بودم واسه یلدا!
ولی خب ...
قولش یاد رفت
یاد این شعر اقتادم:
روی دستش " پسرش " رفت ولی " قولش نَه "
نیزه‌ها تا " جگرش "رفت ولی " قولش نَه "
این چه خورشید غریبی است که با حال نزار
پای " نعش قمرش " رفت ولی " قولش نَه "
شیر مردی که در آن واقعه " هفتادودو " بار
دست غم بر " کمرش " رفت ولی " قولش نَه "
هر کجا می‌نگری " نام حسین است و حسین "
ای دمش گرم " سرش " رفت ولی " قولش نَه "
