کاش سهراب این‌گونه می‌نوشت:
آب را گل نکنید...
شاید از دور علمدار حسین (ع)
مَشک طفلان بر دوش،
زخم و خون بر اندام،
می‌رسد تا که از این آب روان،
پُر کند مَشک تُهی،
ببرد جُرعه آبی برساند به حرم،
تا علی‌اصغر (ع) بی شیر رباب (س) نفسش تازه شود و بخوابد آرام...
آب را گل نکنید... تا که شرمنده نگردد
غریبه
